Runy to alfabet używany do zapisu przez ludy germańskie zwane przez nich fuþark. Niekiedy nazwę „runy” odnosi się także do systemów piśmienniczych stosowanych przez ludy tureckie takich jak alfabet orchoński i rowasz Madziarów. Używany również w obrzędach magicznych.

Według wierzeń nordyckich runy podarował ludziom bóg Odyn. Nauczał ich także Reg, inaczej zwany Heimdall.

Najstarszy znany zapis runiczny pochodzi z drugiej połowy II wieku. Przedmioty z napisami runicznymi pochodzącymi z tego przedziału chronologicznego, np. miecze, groty, grzebienie, sprzączki, tabliczki odnaleziono na stanowiskach bagiennych w Vimose i Illemose na wyspie Fionia oraz grot z zadziorami pochodzący z Øvre Stabu w Norwegii.

Przestano ich używać około roku 1000, jedynie w Skandynawii przetrwały jeszcze kilka wieków. Ostatnim miejscem, gdzie używano run jako zwykłego pisma była Dalarna w Szwecji. Nauczano ich tam w szkołach jeszcze na początku XX wieku Ale i tam wyparł je alfabet łaciński.

Najprawdopodobniej alfabet ten został zapożyczony od ludów północnej Italii. Niektórzy badacze zwracają uwagę na jego powiązania z alfabetem fenickim, hebrajskim. Sugerowano również związek z pismem greckim, zauważając, że runy starszego fuþarku częściowo odpowiadają graficznie jak i fonetycznie odpowiednim literom tego alfabetu:

Jednak w porównaniu z okrągłym kształtem liter alfabetu greckiego kształt run starszego fuþarku jest kanciasty. Także kolejność liter greckich i run starszego fuþarku jest inna.

Runy były używane do zapisu krótkich inskrypcji w drewnie, metalu czy na kamieniach runicznych. Kształt liter tego alfabetu ułatwiał zapis na takich powierzchniach.