Huna to nazwa nadana przez Maxa Freedom Longa opracowanej przez niego wersji dawnych wierzeń hawajskich. „Huna” w języku hawajskim znaczy „tajemnica”

Max Long podczas pracy w jednej z hawajskich szkół, przez przypadek, zetknął się z miejscowymi praktykami magicznymi. Następnie w celu bliższego ich poznania spędził znaczną część życia na poszukiwaniach specyficznego języka owej wiedzy magicznej.

Wielu ludzi uznaje hunę za podstawę, najstarszą religię, której elementy można znaleźć we wszystkich religiach świata. W ramach huny istnieje rodzaj systemu opisowej psychologii człowieka, który przypomina psychoanalizę. Zgodnie z jego założeniami człowiek składa się z ku (serce, ciało, podświadomość), lono (umysł lub świadomość) i kane (duch lub nadświadomość), a huna uczy człowieka jak zachować harmonię między nimi.

Kahuni używali magii do widzenia na odległość, uzdrawiania, chodzenia po ogniu i lawie, wskrzeszania zmarłych, przewidywania i zmieniania przyszłości, jeżeli była zła, czytania w myślach, kontrolowania pogody i zwierząt, itp.

Zgodnie z opinią niektórych antropologów, specjalistów od kultury hawajskiej słowo to nie było przez samych etnicznych Hawajczyków używane jako nazwa ich religii. Wywodzi się ono prawdopodobnie od słowa „kahuna”, którym Hawajczycy określali osoby posiadające znajomość jakiejś ważnej „tajemnicy”. Słowo kahuna oznaczało strażnika tajemnicy. Do osób nazywanych „kahuna” zaliczano znachorów, osoby duchowne, sędziów, a nawet budowniczych łodzi, gdyż według dawnych Hawajczyków do wykonywania pewnych czynności należało posiadać umiejętność gromadzenia i kierowania pewną „mocą duchową” czy „psychiczną” określaną jako mana.

Dla przeciętnego człowieka najważniejsza jest uzdrawiająca modlitwa według metody huny. Przez serię głębokich oddechów gromadzi się energię, którą podświadomość wraz z obrazem, np. zdrowej części ciała, przesyła do Ojca, określanego jako Nadświadomość.