Lewitacja to w parapsychologii zdolność do swobodnego unoszenia własnego ciała dzięki sile woli. Istnienie zjawiska lewitacji nie jest udowodnione naukowo i dlatego zalicza się je do pseudonauki. Zwolennicy niektórych guru i innych indyjskich mistrzów duchowych twierdzili, że ich mistrzowie potrafią lewitować. Chrześcijaństwo uznaje lewitację za łaskę mistyczną i odróżnia ją, jako rzeczywistość wiary, od zjawisk paranormalnych, należących do nurtu ezoterycznego.

Umiejętność lewitacji obserwowano w życiu również niektórych mistyków katolickich, np. św. Józefa z Kupertynu. Ten włoski franciszkanin często doznawał lewitacji, w czasie których trwał zawieszony w powietrzu. Z tego powodu zabroniono mu chodzenia do chóru zakonnego na modlitwy, jak również brania udziału w procesjach i uroczystościach kościelnych. Urządzono mu małą kaplicę w celi klasztornej, by nie pojawiał się publicznie i nie budził sensacji wśród wiernych. W teologii katolickiej uznaje się lewitację za jeden z darów charyzmatycznych i odróżnia się to doświadczenie od zjawisk paranormalnych, uznawanych za ezoteryczne.